Hvernig birtast tilvísanir
IEEE notast við númer í hornklofa sem tilvísun í texta. Fyrsta tilvísunin í texta fær töluna [1] og ef vísað er aftur í þá sömu heimild er alltaf vísað í sömu töluna. Næsta heimild fær töluna [2] og svo koll af kolli. Athuga þarf sérstaklega vel að númera rétt ef texti er færður til eða nýr texti kemur inn í miðjan kafla, bæði númerum í tilvísunum og heimildaskrá.
Hvar birtast tilvísanir
Tilvísanir birtast í hornklofa á undan greinamerki (þ.e.a.s. punktur og komma koma fyrir aftan hornklofa).Tilvísanir eru oftast í enda setningar en einnig er hægt að vísa til heimilda inn í miðri setningu eða líkt og um nafnorð er að ræða.
Málfræðilega má meðhöndla tilvísanir eins og neðanmálsgreinar:
Hvernig á að vísa til fleiri en einnar heimildar
Ef vísað er til fleiri en einnar heimildar er komma sett á milli tilvísana. Skrifa þarf allar tilvísanir og setja kommu á milli, ekki er leyfilegt að setja bandstrik þrátt fyrir að tilvísunarnúmer eru samsíða.
Hversu oft og hvar í textanum eiga tilvísanir að birtast
Það er ekki til ein regla um hversu oft þarf að vísa í heimild í texta en alltaf þarf að vera ljóst hvaðan efnið kemur sem nemandinn er að fjalla um. Þumalputtareglan er að vísa strax til heimildar í þeirri setningu þar sem fyrst er vitnað í heimildina. Það er því ekki nægilegt að setja eina tilvísun í enda margra setninga eða jafnvel málsgreinar sem á þá að ná yfir allt sem hefur verið fjallað um á undan. Best er ef tilvísun komi því fyrir í upphafssetningu og að ljóst sé á næstu setningum að enn sé verið að vísa til sömu heimildar. Um leið og farið er að vísa í aðra heimild skal sú tilvísun koma fyrir í upphafi þeirrar setningar.
Hvernig birtist blaðsíðutal eða nákvæm staðsetning heimildar innan tilvísunar
Þegar þarf að taka fram nákvæma staðsetningu innan heimildar, t.d. blaðsíðutal eða númer myndar þá kemur það inn í hornklofann fyrir aftan númerið og komma á milli. Alltaf þarf að vísa í blaðsíðutal eða staðsetningu tilvísunar þegar um er að ræða beina tilvitnun.
Hvernig á að vísa til höfunda í meginmáli texta
Ef vísað er til höfunda heimildar í meginmáli texta og höfundar eru tveir skal nefna báða höfunda og setja „og“, eða „and“ ef skrifað er á ensku. Skrifa skal höfundana í sömu röð og þeir koma fram á heimildinni sjálfri.
Ef þrír eða fleiri höfundar eru skráðir fyrir heimild sem vísað er í skal aðeins nefna fyrsta höfundinn og síðan setja „o.fl“, eða „et al“ ef skrifað er á ensku.
Ath. Gæta skal þess þó að í heimildaskránni skal taka fram nöfn allra höfunda ef þeir eru sex eða færri og setja „og“ á undan síðasta nafni. Ef höfundar eru sjö eða fleiri skal aðeins taka fram nafn fyrsta höfundar og skrifa svo o.fl. eða et al á eftir.
Beinar tilvitnanir
Þegar texti er tekinn orðréttur úr heimild er talað um beina tilvitnun. Í slíkum tilfellum verður að geta blaðsíðutals þegar heimildin hefur blaðsíðutal. Ef heimildin hefur ekki blaðsíðutal, t.d. vefsíða, skal notast við bestu aðferðina til að hjálpa lesendanum til að finna beinu tilvitnunina, meðal annars með því að setja kaflaheiti eða einhverja fyrirsögn.
Beinar tilvitnanir sem eru innan við 40 orð eru auðkenndar með gæsalöppum og felldar inní texta.
Beinar tilvitnanir sem eru lengri en 40 orð eru hafðar inndregnar vinstra megin án gæsalappa.
Ekki á að breyta leturstærð eða línubili. Í þessu tilfelli er punktur settur á undan tilvísanahornklofanum.
Ef orð eða hluti texta er felldur út úr beinum tilvísunum eru settir inn þrír punktar í stað þess sem fellt er út. Einnig ef felldur er út texti milli setninga, þá eru settir inn fjórir punktar (þ.e. þrír punktar fyrir orð sem felld eru út og einn punktur fyrir greinarmerki).
Ekki er mælt með að nota beinar tilvitnanir nema í undantekningartilfellum þegar orðalag skiptir öllu máli. Reynið ávallt að endursegja texta með ykkar eigin orðum. Ekki er nóg að breyta bara aðeins setningaruppröðun.
Langar tilvitnanir þykja ekki prýða texta og er miðað við að bein tilvitnum sé ekki lengri en 10 línur.
Ath. Þegar skrifað er á íslensku eru alltaf notaðar íslenskar gæsalappir „...“ (niðri 99 og uppi 66) - en á ensku eru notaðar enskar gæsalappir "..." báðar uppi 66 og 99).
Óbeinar tilvitnanir
Mælt er frekar með því að nota óbeinar tilvitnanir heldur en beinar tilvitnanir í texta. Með óbeinum tilvitnum er átt við að:
Skylt er að vísa í upplýsingar sem fengnar eru úr verkum annarra höfunda, annars vegar í meginmáli texta (tilvísanir) og hins vegar í lok ritgerðar eða verkefnis (heimildaskrá). Nauðsynlegt er að öll rit sem vísað er til í meginmáli séu talin upp í heimildaskrá, og öfugt.
Hvenær skal vísa til heimilda (beinar og óbeinar tilvitnanir)
Til að forðast ritstuld er mikilvægt að vita hvenær vísa skal til heimilda. Vísið ALLTAF til heimilda þegar;
töflur og myndir (einnig ókeypis myndir af internetinu), líka þær sem merktar eru með Creative Commons leyfi
Hvenær þarf ekki að vísa til heimilda
Það er ekki nauðsynlegt að vísa til heimilda þegar fjallað er um eitthvað sem kallast gæti almenn þekking, s.s. að Ísland sé eyja, að mammúturinn sé útdauður, eða að handþvottur hamli útbreiðslu sýkla. Ef vafi er á hvort þörf sé á tilvísun, þá er alltaf betri kostur að vísa til heimildar, en að sleppa því.
Hversu oft og hvar í textanum eiga tilvísanirnar að birtast
Það er ekki til ein regla um hversu oft þarf að vísa í heimild í texta en alltaf þarf að vera ljóst hvaðan efnið kemur sem nemandinn er að fjalla um. Þumalputtareglan er að vísa strax til heimildar í þeirri setningu þar sem fyrst er vitnað í heimildina. Það er því ekki nægilegt að setja eina tilvísun í enda margra setninga eða jafnvel málsgreinar sem á þá að ná yfir allt sem hefur verið fjallað um á undan. Best er ef tilvísun komi því fyrir í upphafssetningu og að ljóst sé á næstu setningum að enn sé verið að vísa til sömu heimildar. Um leið og farið er að vísa í aðra heimild skal sú tilvísun koma fyrir í upphafi þeirrar setningar.
Tilvísun v. tilvitnun