IEEE notast við númer í hornklofa sem tilvísun í texta. Fyrsta tilvísunin í texta fær töluna [1] og ef vísað er aftur í þá sömu heimild er alltaf vísað í sömu töluna. Næsta heimild fær tilvísunina [2] og svo koll af kolli. Athuga þarf sérstaklega vel að númera rétt ef texti er færður til eða nýr texti kemur inn í miðjan kafla, bæði númerum í tilvísunum og heimildaskrá.
Tilvísanir birtast í hornklofa á undan greinamerki (þ.e.a.s. punktur og komma koma fyrir aftan hornklofa). Málfræðilega má meðhöndla tilvísanir eins og neðanmálsgreinar:
Eða eins og nafnorð:
Þegar þarf að taka fram nákvæma staðsetningu innan heimildar, t.d. blaðsíðutal eða númer myndar þá kemur það inn í hornklofann fyrir aftan númerið og komma á milli:
Vísað til höfunda í meginmáli texta
Ef vísað er til höfunda heimildar í meginmáli textans og þrír eða fleiri höfundar eru skráðir fyrir heimildina sem vitnað er í skal nota „o.fl“, eða „et al“ ef skrifað er á ensku. Skrifa skal höfundana í sömu röð og þeir koma fram á heimildinni sjálfri.
Ath. Gæta skal þess þó að í heimildaskránni skal taka fram nöfn allra höfunda ef þeir eru sex eða færri og setja „og“ á undan síðasta nafni. Ef höfundar eru sjö eða fleiri skal aðeins taka fram nafn fyrsta höfundar og skrifa svo o.fl. á eftir.
Þegar texti er tekinn orðréttur úr heimild er talað um beina tilvitnun. Í slíkum tilfellum verður að geta blaðsíðutals þegar heimildin hefur blaðsíðutal. Beinar tilvitnanir sem eru innan við 40 orð eru auðkenndar með gæsalöppum og felldar inní texta. Beinar tilvitnanir sem eru lengri en 40 orð eru hafðar inndregnar í texta (5 stafabil) án gæsalappa. Langar tilvitnanir þykja ekki prýða texta og er miðað við að bein tilvitnum sé ekki lengri en 10 línur.
Ekki er mælt með að nota beinar tilvitnanir nema í undantekningartilfellum þegar orðalag skiptir öllu máli. Reynið ávallt að endursegja texta með ykkar eigin orðum. Ekki er nóg að breyta bara aðeins setningaruppröðun.
Blaðsíðutal þarf alltaf að fylgja þegar um beinar tilvitnanir er að ræða ef heimildin hefur blaðsíðutal, t.d. bækur og tímaritsgreinar, sjá eftirfarandi dæmi:
Ath. Þegar skrifað er á íslensku eru alltaf notaðar íslenskar gæsalappir„...“(niðri 99 og uppi 66) - en á ensku eru notaðar enskar gæsalappir "..." báðar uppi 66 og 99).
Ef bein tilvitnun er lengri en 40 orð þá er hún inndregin vinstra megin og án gæsalappa. Ekki á að breyta leturstærð eða línubili. Í þessu tilfelli er punktur settur á undan tilvísanahornklofanum.
Ef orð eða hluti texta er felldur út úr beinum tilvísunum eru settir inn þrír punktar í stað þess sem fellt er út. Einnig ef felldur er út texti milli setninga, þá eru settir inn fjórir punktar (þ.e. þrír punktar fyrir orð sem felld eru út og einn punktur fyrir greinarmerki).
Ef heimildin hefur ekki blaðsíðutal, t.d. vefsíða skal notast við bestu aðferðina til að hjálpa lesendanum til að finna beinu tilvitnunina, meðal annars með því að setja kafla heiti eða einhverja fyrirsögn.
Mælt er frekar með því að nota óbeinar tilvitnanir heldur en beinar tilvitnanir í texta. Með óbeinum tilvitnum er átt við að:
Skylt er að vísa í upplýsingar sem fengnar eru úr verkum annarra höfunda annars vegar í meginmáli texta (tilvísanir) og hins vegar í lok ritgerðar eða verkefnis (heimildaskrá). Nauðsynlegt er að öll rit sem vísað er til í meginmáli séu talin upp í heimildaskrá, og öfugt. Undantekning frá þessari reglu eru munnlegar heimildir; þeirra er einungis getið í tilvísunum, en ekki í heimildaskrá (sjá kafla um munnlegar heimildir).
Hvenær vísa skal til heimilda (beinar og óbeinar tilvitnanir)
Til að forðast ritstuld er mikilvægt að vita hvenær vísa skal til heimilda. Vísið ALLTAF til heimilda þegar;
töflur og myndir (einnig ókeypis myndir af internetinu) líka þær sem merktar eru með Creative Commons leyfi
Það er ekki nauðsynlegt að vísa til heimilda þegar fjallað er um eitthvað sem kallast gæti almenn þekking, s.s. að Ísland sé eyja, að mammúturinn sé útdauður, eða að handþvottur hamli útbreiðslu sýkla. Ef vafi er á hvort þörf sé á tilvísun, þá er alltaf betri kostur að vísa til heimildar, en að sleppa því.